Kur një person me dëmtim të shikimit aplikon për një punë të pashpallur, shumë kompani/administrata mendojnë vetëm për dëmtimin e shikimit dhe jo atë që mund të bëjë personi në fjalë.

Kjo është shkatërruese jo vetëm për punëkërkuesit, por edhe për vetë kompaninë. Kjo vjen si rezultat se person i verbër osę me shikim tę dobtëi nuk mund ta bëjë punën aq mirë sesa personi që nuk ka mangësi në shiqim. 

E cila në teorinë e menaxhimit quhet ” staf nga dobësitë ” dhe çon në performancë mesatare në përgjithësi.

Sigurisht që nuk është vetëm faji i kompanive/administratave që rezulton kështu. Tashmë në legjislacion ekziston kjo qasje negative; flitet për “zvogëlim të kapacitetit të punës” kur kjo nuk është aspak e nevojshme. 

Dhe përkundër faktit se ka kompensime për dëmtimin e shikimit të integruar në sistem, këto ndonjëherë – vëzhgoni ndonjëherë – funksionojnë ngadalë dhe në mënyrë burokratike .

Do të ishte gjithashtu mirë që subvencionet e veçanta të pagave që janë atje për të mbuluar nevojat shtesë për sekretar/ndihmës, etj., të mbaheshin në përputhje me trendin e përgjithshëm të pagave. Ato duhet të jeni aktivë ende eche për shumë vite.